Daty i godziny projekcji:

Proponowane przez nas terminy spotkań prześlemy Państwu w odpowiedzi na zainteresowanie udziałem w programie.
Istnieje możliwość indywidualnego doboru terminów spotkań przy odpowiedniej ilości uczestników.

Cennik:

Karnet - 5 spotkań w cyklu: 40 zł

Zgłoszenia:

Lucyna Adamska
tel: 694 888 375
e-mail: lucyna@kinozklasa.edu.pl

Miejsce projekcji:

SZKOŁA PONADGIMNAZJALNA

ścieżka: Kino mistrzów

Kino to indywidualności, które w większym lub mniejszym stopniu odcisnęły swój znak w jego historii, a często zaważyły na kierunku jego rozwoju. Prezentujemy krótki zestaw filmów zrealizowanych przez niekwestionowanych mistrzów kina, filmy, które trzeba znać, żeby móc świadomie poruszać się w kulturze audiowizualnej.

Lekcja 1: Kieślowski

PRZYPADEK | Przypadek,
reż. Krzysztof Kieślowski, Polska 1981, 122'

Krzysztof Kieślowski - reżyser i scenarzysta, obok Romana Polańskiego i Andrzeja Wajdy najbardziej rozpoznawany polski twórca filmowy na świecie. Jego filmy wyróżniają się nie tylko wysokimi walorami artystycznymi, ale stanowią również punkty wyjściowe do dyskusji filozoficznych o naturze ludzkiej, relacjach interpersonalnych we współczesnym świecie, moralności, kwestiach metafizycznych. Ceniony oraz wielokrotnie nagradzany za swe dokonania dokumentalne (Urząd, 1966, Z miasta Łodzi, 1969, Z punktu widzenia nocnego portiera, 1977) oraz fabularne. Należał do twórców tzw. Kina Moralnego Niepokoju, którzy na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych podejmowali w swoich filmach temat funkcjonowania jednostki w rzeczywistości epoki komunizmu oraz aktualne problemy społeczne. Do najwybitniejszych dokonań tego nurtu należy Amator (1979) Kieślowskiego: film o odkrywaniu w sobie artysty i budzeniu się świadomości bohatera (Jerzy Stuhr), który zaczyna dostrzegać dwuznaczność otaczającego go świata. Przypadek (1981) zawierał w sobie większą dozę kreacji, co zapowiadało przyszłe wybory artystyczne reżysera. Filmem Bez końca (1984) rozpoczął stałą współpracę ze scenarzystą Krzysztofem Piesiewiczem oraz kompozytorem Zbigniewem Preisnerem. Telewizyjny cykl dziesięciu filmów Dekalog (1988-89), w luźny, niemoralizotorski sposób oparty na przykazaniach biblijnych, odniósł sukces w kraju i zagranicą, co otworzyło Kieślowskiemu drzwi do międzynarodowych produkcji. Podwójne życie Weroniki (1991) oraz trylogia Trzy kolory (1993/1994) rozsławiły na świecie nazwisko polskiego twórcy. Zachwyceni krytycy nadali mu miano "następcy Ingmara Bergmana". Twórczość zmarłego w 1996 roku Kieślowskiego w dalszym ciągu inspiruje kolejnych filmowców; na podstawie scenariuszy napisanych przezeń we współpracy z Piesiewiczem Jerzy Stuhr nakręcił Duże zwierzę (2000), Tom Tykwer Niebo (2002), a Denis Tanović Piekło (2005).

Realizując w 1979 r. "Amatora" Krzysztof Kieślowski zaznaczył swoje związki z kinem moralnego niepokoju - nurtem dominującym w polskiej kinematografii końca lat 70. Tworzyły je kolejne utwory o trzydziestolatkach, którzy nie potrafią znaleźć dla siebie miejsca w fasadowo ustabilizowanym społeczeństwie. W "Przypadku" Kieślowski stworzył jednak swemu bohaterowi możliwości wyboru między trzema rodzajami życiowej aktywności. Ale, jak twierdzi reżyser, "człowiek jest jak gdyby przeznaczony do postępowania w pewien określony sposób niezależnie od okoliczności. Postać w filmie znajduje się na trzech różnych drogach, ale zasadniczo pozostaje taka sama".

Lekcja 2: Has

SANATORIUM POD KLEPSYDRĄ | Sanatorium pod klepsydrą,
reż. Wojciech Jerzy Has, Polska 1973, 119'

Wojciech Jerzy Has - Jeden z największych wizjonerów polskiego kina. Krytyk filmowy Maria Kornatowska powiedziała o nim: "Wielki artysta, wspaniały człowiek. Miał niepowtarzalne, ironiczne poczucie humoru. Niesłychanie wrażliwy i charyzmatyczny człowiek". Wojciech Jerzy Has poszukiwał inspiracji w modernizmie i ekspresjonizmie. Wymagał od widza aktywnej współpracy przy tworzeniu interpretacji filmowych obrazów. Prawie wszystkie wysmakowane pod względem wizualnym filmy fabularne, które zrealizował Has, są adaptacjami utworów literackich.

Poetycka refleksja na temat przemijania oraz nieuchronności i nieodwracalności śmierci ukazana poprzez historię człowieka, który odwiedzając sanatorium, gdzie przebywał jego zmarły ojciec, przenosi się w tajemniczy, surrealistyczny "świat (metaforycznej) wyobraźni". Józef przyjeżdża do sanatorium doktora Gotarda, gdzie przebywa jego ojciec, zmarły wprawdzie przed laty, lecz tu przeniesiony w inny wymiar czasu i znów żyjący . . . Józef zaczyna przeżywać powtórnie to, co już przeżył. Dom rodzinny, małe żydowskie miasteczko, ojca, z którym nie mógł znaleźć kontaktu, dziecięce marzenia, przedziwny ogród Bianki, niezwykłej księżniczki, która odrzuciła jego miłość i odeszła z jego przyjacielem Rudolfem . . . Kiedy wraca jeszcze raz do miasteczka dzieciństwa, zastaje ten świat już rozpadający się, zniszczony. Rynek pokryły nagrobki. Józef usiłuje przywrócić tamten świat, tamto życie, lecz jest to już niemożliwe.

Lekcja 3: Majewski

ZAKLĘTE REWIRY | Zaklęte rewiry,
reż. Janusz Majewski, Polska 1975, 95'

Janusz Majewski - Urodził się w 1931 r. we Lwowie. Ukończył architekturę na Politechnice w Krakowie (1955) i Państwową Wyższą Szkołę Filmową w Łodzi (1960). Był współautorem scenografii do filmów "Szkice węglem", "Kalosze szczęścia" i "Rzeczywistość". Jego etiudy "Rondo" (jedna z najsłynniejszych etiud w dorobku łódzkiej Szkoły Filmowej) i "Most" uzyskały nagrody na festiwalach etiud szkolnych. W 1961 r. rozpoczął pracę w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie i współpracę ze Studiem Małych Form Filmowych. Oprócz kinowych i telewizyjnych, pełnometrażowych filmów fabularnych (do większości z nich napisał scenariusze) realizował - także na podstawie własnych scenariuszy - fabularne i dokumentalne krótkie metraże.

Bohater filmu, Roman Boryczko, młody chłopak ze wsi, zaczyna pracę w restauracji "Pacyfik". Rozpoczyna pracę jako pomywacz, poznaje świat dotąd mu obcy, w którym, by piąć się wyżej, najlepiej być lizusem i cwaniakiem, znosić upokorzenia i pomiatanie przez starszych kolegów. Roman szybko awansuje, ale broni się także ze wszystkich sił przed moralnym upadkiem i wyzbyciem się wrażliwości.

Lekcja 4: Forman

HAIR | Hair,
reż. Milos Forman, USA 1979, 121'

Miloš Forman - czeski reżyser, od lat siedemdziesiątych tworzący w Stanach Zjednoczonych. Jeden z twórców tzw. czeskiej Nowej Fali (Czeskiej Szkoły). Jego filmy z tego okresu wyróżniały się wnikliwością obserwacji codziennego życia i, nierzadko gorzkim, groteskowym poczuciem humoru. Fabularna narracja i dokumentalne metody rejestracji (naturalne wnętrza, amatorzy, brak charakteryzacji) w połączeniu z uniwersalną wymową filmów stanowiły o oryginalności i nowatorstwie Konkursu (1963), Czarnego Piotrusia (1964), Miłości blondynki (1965) oraz Pali się, moja panno (1967). Tematyka dotycząca wolności i wyobcowania, sytuacji wymagających bądź zmuszających człowieka do noszenia masek czy odgrywania niewygodnych dlań ról, charakteryzuje także hollywodzką twórczość Formana. Amerykańska krytyka i publiczność zachwyciła się Lotem nad kukułczym gniazdem (1975) - adaptacja powieści Kena Keseya została uhonorowana pięcioma nagrodami Amerykańskiej Akademii Filmowej (tzw. Oscarowy Poker). Hair (1979) spotkał się z mniej entuzjastycznym przyjęciem - hipisowski musical uważano za spóźniony wobec przebrzmiałych już czasów kontrkultury. Kolejne, biograficzne filmy Formana w odważny, niejednoznaczny sposób prezentujące sylwetki: kompozytora W. A. Mozarta (Amadeusz, 1984), wydawcy pierwszego na amerykańskim rynku czasopisma pornograficznego (Skandalista Larry Flint, 1996) oraz komika estradowego Andy'ego Kauffmana (Człowiek z księżyca, 1999), opowiadają o konfrontacji jednostki z otoczeniem, walce o wierność swoim przekonaniom i próbach niepoddawania się wymaganiom społecznym.

Choć przeniesienie na ekran broadwayowskiego musicalu HAIR było marzeniem Formana, odkąd przybył on do Stanów w 1968 roku, przeciągające się trudności ze zdobyciem praw autorskich sprawiły, że udało się to dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych, kiedy głośne echa kontrkultury hipisowskiej zdążyły osłabnąć, a jej hasła - stracić na swej atrakcyjności. Nie straciły jednak na aktualności, gdyż sprzeciw wobec przemocy oraz pragnienie wolności (rozumianej szerzej aniżeli tylko prawo do wolnej miłości) tkwią w człowieku niezależnie od nastrojów czy idei danej epoki. Zrealizowany z niezwykłym wyczuciem i sprawnością reżyserską film Formana nie spodobał się twórcom scenicznej wersji musicalu. Zarzuty Jamesa Rado i Gerome'a Radniego dotyczyły głównie daleko idących zmian fabularnych. Nie miały jednak one wpływu na ogólną wymowę dzieła, które - tak w wersji hollywoodzkiej, jak i broadwayowskiej - przekonuje, iż każda wojna niesie za sobą śmierć niewinnych ludzi.

Lekcja 5: Haneke

MIŁOŚĆ | Amour,
reż. Michael Haneke, Austria/Francja/Niemcy 2012, 126'

Michael Haneke - Michael Haneke urodził się w Monachium w 1942 roku. Studiował filozofię, psychologię i teatrologię na uniwersytecie w Wiedniu. Po ukończeniu studiów związał się z Südwestfunk Theater Company, gdzie pracował w latach 1967-1970. Przez cały czas pisał również scenariusze do produkcji telewizyjnych. Wystawiał reżyserowane przez siebie sztuki na deskach teatrów w Düsseldorfie, Frankfurcie, Hamburgu, Berlinie i Wiedniu. Zrealizowane przez niego filmy były wielokrotnie nagradzane na międzynarodowych festiwalach.

Nagrodzona Złotą Palmą na festiwalu w Cannes "Miłość" Michaela Hanekego to jedno z największych arcydzieł współczesnego kina. Film opowiada o sile miłości, czułości i poświęceniu. Głównymi bohaterami "Miłości" są Georges i Anne, małżeństwo muzyków w podeszłym wieku. Ich córka mieszka z rodziną za granicą. Pewnego dnia Anne przechodzi silny atak, w wyniku którego jej stan zdrowia dramatycznie się pogarsza. Więzy uczuciowe od tylu lat łączące parę zostają wystawione na ciężką próbę.