Daty i godziny projekcji:

Istnieje możliwość indywidualnego doboru terminów spotkań.

Cennik:

Karnet - 5 spotkań w cyklu: 60-75 zł
w zalezności od liczebności grupy

Zgłoszenia:

Anna Kurda
tel: 694 888 375
e-mail: akademia@kinozklasa.edu.pl

Miejsca projekcji:

Kino Agrafka

GIMNAZJUM I SZKOŁA ŚREDNIA

cykl: Kręci mnie film

Zestaw filmów dobrany tak, aby wprowadzić uczniów w zagadnienie języka filmu na przykładzie obrazów należących do klasyki kinematografii. Ścieżka obejmuje spotkania dotyczące początków funkcjonowania medium, efektów specjalnych, dźwięku, koloru i poetyki kina klasy B, a jej celem jest ukazanie funkcji konkretnych elementów filmowej formy, ich ewolucji oraz relacji z systemem produkcyjnym, w którym są wykorzystywane.
Filmy z cyklu "Kręci mnie film" mogą być swobodnie łączone lub wybierane wymiennie z tytułami należącymi do ścieżki edukacyjnej "Paleontologia kina".

Lekcja 1: Prehistoria medium

BRACIA LUMIERE | Lumiere ! L'aventure commence,
reż. Thierry Frémaux, Francja 2016, 90'

Thierry Frémaux, dyrektor festiwalu w Cannes, przedstawia wybrane przez siebie filmy Louisa i Auguste'a Lumiere z autorskim komentarzem. To okazja do obejrzenia w jakości 4K nie tylko zrekonstruowanego cyfrowo "Wyjścia robotników z fabryki" czy "Wjazdu pociągu na stację w La Ciotat", ale ponad stu krótkich metraży słynnego duetu: intymnych scenek rodzinnych, beztroskich chwil wakacyjnych, świąt, sportowych zmagań i festynów, ulicznego ruchu z czasów la belle epoque, egzotycznych podróży, przełomowych historycznych momentów, zabytków architektury.

Braci Lumiere uważano dotychczas za dokumentalistów wiernie rejestrujących rzeczywistość, przeciwstawiano ich magikowi Georgesowi Méli?sowi. Według Thierry'ego Frémaux wynalazcy kinematografu byli również mistrzami kompozycji kadru, filmowej inscenizacji, budowania napięcia, kreowania efektu komicznego. Twórca dostrzega nie tylko artystyczny walor dzieł francuskich reżyserów, ale także szuka w nich ładunku ideologicznego, między innymi krytyki kolonializmu. Przede wszystkim jednak jego film stanowi przepustkę do prehistorii sztuk audiowizualnych, epoki kina atrakcji, wynalazków Edisona, pierwszych publicznych pokazów filmowych oraz zachwytu nowym medium.

Lekcja 2: Sztuczki magików kina

ZAGINIONY ŚWIAT | The Lost World,
reż. Harry O. Hoyt, USA 1925, 64'

Do Ameryki Południowej wyrusza ekspedycja, mająca na celu odszukanie zaginionego przyrodnika. Materiały, które pozostały z jego badań wskazują niezbicie, że w środku dżungli znajduje się płaskowyż, gdzie żyją dinozaury. Wśród członków wyprawy jest piękna i pełna wdzięku córka zaginionego, ambitny młody dziennikarz, dżentelmen i arystokrata - miłośnik polowań na grubego zwierza oraz ekscentryczny paleontolog, gorliwy wyznawca teorii o prehistorycznej faunie zamieszkującej niedostępny teren. Z pozoru fantastyczna opowieść szybko okazuje się być prawdą.

"Zaginiony świat" stanowi przykład dojrzałego kina niemego w jego rozrywkowym wydaniu, pasjonujące studium płciowych i kulturowych stereotypów początku XX wieku oraz popularnych w tej epoce schematów filmu przygodowego i podróżniczego. Przede wszystkim jednak adaptacja opowiadania Conana Doyle'a to skarbnica efektów specjalnych, których dotyczy temat spotkania - punkt wyjścia do rozmowy o ewolucji ekranowych sztuczek, od animacji poklatkowej, nakładanych zdjęć, modeli i kostiumów, przez animatronikę aż po bullet time, green screen i motion capture. Analogowe dinozaury, które łatwo można zestawić z animacją komputerową zastosowaną w serii "Park Jurajski", ilustrują zmiany, które zaszły w hollywoodzkim światotwórstwie od czasu pierwszych filmów trickowych Georgesa Méli?sa.

Lekcja 3: Zabawy z dźwiękiem

WAKACJE PANA HULOT | Les Vacances de Monsieur Hulot,
reż. Jacques Tati, Francja 1953, 114'

Spokojny kurort nad morzem, do staroświeckiego pensjonatu zjeżdżają się wczasowicze. Wyróżnia się spośród nich pan Hulot (Jacques Tati), pełen dobrej woli, ale nieco niezdarny dżentelmen w nieodłącznym kapelusiku, z fajką w zębach. Jego obecność zaowocuje serią spektakularnych katastrof. Pan Hulot, kapitalna kreacja Tatiego, obdarzony stoicką cierpliwością dryblas stanie się jedną z najbardziej znanych person komicznych, stawianych w jednym szeregu z Busterem Keatonem i Charliem Chaplinem.

Reżyser korzysta pełnymi garściami z tradycji filmowej burleski - w jego filmie przeważają gagi oparte na dramatycznych interakcjach bohaterów ze światem nieporęcznych przedmiotów oraz typowy dla slapsticku efekt kuli śnieżnej. Tati nie kopiuje jednak klasycznej chaplinowskiej narracji, gdzie komiczne, autonomiczne scenki są dystraktorem melodramatycznej fabuły. Przeciwnie - wiele z pozoru realistycznych scen stanowi część rozbudowanych, trwających przez cały film gagów, których komizm potęguje się wraz z wielokrotnymi powtórzeniami. Humor oparty na cielesności i ruchu jest w "Wakacjach pana Hulot" uzupełniony przez komizm oparty na dźwięku - nierealistycznych, nieadekwatnych do sytuacji odgłosach naturalnych, towarzyszących mimowolnym katastrofom, które inicjuje bohater. Dzięki temu komedia ta to doskonały punkt wyjścia do rozmowy na temat rozwoju kina dźwiękowego - nie tylko w kategoriach dialogów i muzyki, ale niedocenionego repertuaru skrzypnięć, stuków czy brzęczenia.

Lekcja 4: Baśniowy świat technicoloru

ŚNIEGI KILIMANDŻARO | The Snows of Kilimanjaro,
reż. Henry King, USA 1952, 114'

Ciężko ranny w starciu z hipopotamem pisarz, podróżnik i myśliwy Harry Street (Gregory Peck) podsumowuje swoje pełne przygód życie. Ocenia własne literackie sukcesy, wspomina tragiczny związek z piękną i charyzmatyczną Cynthią (Ava Gardner), powraca myślami do wojny domowej w Hiszpanii, w której brał udział. Żegna się z ukochaną Afryką. Umierającemu mężczyźnie towarzyszy żona, która mimo ewidentnej obojętności męża otacza go opieką i cierpliwie słucha miłosnych wyznań kierowanych w stronę innej kobiety. Stopniowo Harry zaczyna doceniać jej niezłomne oddanie.

"Śniegi Kilimandżaro", epicka opowieść łącząca elementy melodramatu, filmu przygodowego i wojennego to przykład dojrzałego amerykańskiego kina klasycznego, z charakterystyczną dla lat pięćdziesiątych ujarzmioną, podporządkowaną rodzinnym obowiązkom męskością oraz kobiecością ukaraną za próbę niezależności. Gregory Peck, szlachetna twarz konserwatywnej Ameryki i Ava Gardner, pamiętna femme fatale kina noir (tu w roli kobiety tragicznej) reprezentują gwiazdorski panteon swojej epoki. Na przykładzie "Śniegów Kilimandżaro", filmu, przy którego realizacji użyto charakterystycznej dla eskapistycznych widowisk tej epoki metody uzyskiwania barwnego obrazu, warto jednak przede wszystkim mówić o kolorze w kinie: od ręcznego kolorowania filmów z końca XIX wieku, przez soczyste, nasycone barwy kosztownego Technicoloru, artystyczne eksperymenty z barwą, aż do wizualnych ekscesów Davida Lyncha czy Nicolasa Windinga Refna.

Lekcja 5: Klasa B i alternatywny kanon

SKLEPIK Z HORRORAMI | The Little Shop of Horrors,
reż. Roger Corman, USA 1960, 70'

Seymour jest niezdarnym pomocnikiem w kwiaciarni, zakochanym we współpracownicy, uroczej, choć niezbyt bystrej Audrey. Skąpy właściciel sklepu postanawia go zwolnić, ale chłopak obiecuje mu, że kwiaciarnia zyska sławę dzięki egzotycznej roślinie, którą wyhodował. Dziwaczny okaz flory ochrzczony Audrey Junior szybko przyciąga uwagę klientów sklepu, choć Seymour nie może znaleźć sposobu właściwej pielęgnacji rośliny. Przypadkowo dowiaduje się, że duma kwiaciarni wymaga karmienia ludzkim mięsem i krwią.

"Sklepik z horrorami" został zrealizowany przez Rogera Cormana, pioniera amerykańskiego kina niezależnego, twórcy słynącego z kultowych niskobudżetowych horrorów. Nakręcony w dwa dni i jedną noc w dekoracjach pozostałych po wcześniejszym dziele reżysera "Wiadro krwi", z budżetem rzędu 28 tysięcy dolarów, film jest idealnym przykładem produkcji klasy B. Corman swobodnie łączy w "Sklepiku z horrorami" elementy horroru, żydowskiej farsy i gatunkowego pastiszu, nie zważając na hipotetyczne wymogi dobrego smaku i poprawność polityczną. Film zyskał w Ameryce status kultowego. Na jego przykładzie łatwo jest pokazać, jak funkcjonuje alternatywny kinomański kanon, gdzie mieści się "Plan dziewięć z kosmosu" (1959) Eda Wooda i "The Room" (2003) Tommy'ego Wiseau, kształtujący się poza uświęconą uznaniem krytyki artystyczną klasyką i sławnymi hollywoodzkimi widowiskami.