Daty i godziny projekcji:

Istnieje możliwość indywidualnego doboru terminów spotkań.

Cennik:

Bilet na jedno spotkanie: 18 zł

Karnet na pięć spotkań: 75 zł

Zgłoszenia:

Łukasz Adamowicz
tel: 694 888 375
e-mail: akademia@kinozklasa.edu.pl

Miejsca projekcji:

Kino Agrafka

GIMNAZJUM I SZKOŁA ŚREDNIA

cykl: Paleontologia kina

Ścieżka edukacyjna stworzona w celu zapoznania młodych widzów z historią kina, od pierwszych krótkometrażowych filmów niemych do niezależnych produkcji okresu kontestacji. Tematyka spotkań będzie obejmować ewolucję gatunków, rozwój arthouse'u, zmiany w systemie produkcji, relacje pomiędzy prezentowanymi dziełami a charakterystycznymi dla epoki ideologiami i systemami wartości oraz zmiany zachodzące w widowni.
Filmy ze ścieżki edukacyjnej "Paleontologia kina" mogą być swobodnie łączone lub wybierane wymiennie z tytułami należącymi do cyklu "Kręci mnie film".

Lekcja 1: Kino nieme

Charles Chaplin i Buster Keaton to najsłynniejsze gwiazdy niemej komedii. Każdy z nich posiadał doskonale rozpoznawalną personę komiczną: Chaplin stworzył Trampa, obdartusa z laseczką i melonikiem; Keaton - "człowieka o kamiennej twarzy", everymana zmagającego się ze zbuntowaną materią. Żywiołem pierwszego z twórców były społecznie zaangażowane melodramaty, gdzie slapstickowy humor był ukłonem w stronę spragnionej rozrywki widowni. Drugi słynął jako wyjątkowo sprawny kaskader, inscenizujący i odgrywający widowiskowe katastrofy z udziałem walących się budynków i niemożliwych do zatrzymania pociągów.

CHARLIE ŻOŁNIERZEM | Shoulder Arms,
reż. Charles Chaplin, USA 1918, 46'

"Charlie żołnierzem" to wielki frekwencyjny hit, w którym pacyfista Charles Chaplin poddał się kinematograficznej modzie deprecjonowania wroga i leczył śmiechem traumy udręczonego wojną świata. W komediowym tonie udało mu się przedstawić wszystkie najważniejsze dla ikonografii Wielkiej Wojny składowe, takie jak horror życia w okopach czy grozę gazów bojowych, a jednocześnie jak zwykle stanął po stronie prostego człowieka, który potrafi ocalić godność nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach.

MŁODY SHERLOCK HOLMES | Sherlock, Jr.,
reż. Buster Keaton, USA 1924, 44'

"Młody Sherlock Holmes", historia kinooperatora, którego sen przenosi do filmowego świata, to z kolei świadectwo wczesnej kinofilii, fascynacji samym filmowym medium - taśmą, aparaturą kinową, światłem na ekranie. Film Keatona dowodzi, że dzieła podkreślające umowność i sztuczność filmowych światów to nie tylko domena samoświadomego modernizmu czy pastiszowego postmodernizmu, ale także pierwszych dekad w historii kina.

Lekcja 2: Amerykańskie kino klasyczne

OBYWATEL JOHN DOE | Meet John Doe,
reż. Frank Capra, USA 1941, 122'

Przebojowa i wyemancypowana dziennikarka (Barbara Stanwyck) postanawia odegrać się na nowym redaktorze naczelnym, który właśnie zwolnił ją z pracy. W tym celu pisze do redakcji list od fikcyjnego Johna Doe, bezrobotnego obywatela rozgoryczonego sytuacją w kraju, który zawiadamia o planowanym przez siebie samobójstwie. John Doe szybko staje się ulubieńcem rodaków. Gdy mistyfikacja wychodzi na jaw, redaktor postanawia zatrudnić człowieka, który wcieli się w rolę idola mas. Wybór pada na ubogiego włóczykija Johna Willowby'ego (Gary Cooper).

"Obywatel John Doe" to kwintesencja stylu Franka Capry, jednego z najważniejszych amerykańskich reżyserów lat trzydziestych, rooseveltowskiego twórcy nr 1. Jego filmy stanowią wyznanie wiary w ciągłą, oddolną gotowość odnowy kraju po wielkim kryzysie i w stanowiący podstawę tzw. Nowego Ładu Gospodarczego solidaryzm społeczny. W pełen energii i prostoduszny sposób idealista Capra podkreśla przymioty ubogich oryginałów, piętnuje wady bogatych i stara się inspirować pozytywne zmiany społeczne przez odwoływanie się do historycznych wartości amerykańskiej demokracji. Swoje pełne ciepła historie doprawia sytuacyjnym humorem i charakterystycznymi dla wczesnej komedii dźwiękowej szybkimi, lawinowymi dialogami.

Lekcja 3: Europejskie kino klasyczne

LUDZIE ZA MGŁĄ | Le quai des brumes,
reż. Marcel Carné, Francja 1938, 91'

Poszukiwany przez żandarmerię dezerter (Jean Gabin) przybywa do Havru. Poznaje tam tajemniczą, poranioną wewnętrznie Nelly (Mich?le Morgan). Dziewczynie grozi nie tylko niebezpieczeństwo ze strony wuja - pozbawionego skrupułów okrutnika, ale także ze strony miejscowego gangstera, który zaleca się agresywnie do pięknej samotnej kobiety. Osaczeni bohaterowie zakochują się w sobie, ale mają dla siebie tylko jeden dzień, zanim odpłynie statek, którym zamierza uciec Jean.

"Ludzie za mgłą" to najwybitniejsze dzieło nurtu francuskiego kina lat 30., zwanego czarnym realizmem poetyckim lub czarnym romantyzmem. Filmy Marcela Carné, Jeana Renoira czy Jacquesa Feydera oddają nastroje panujące we Francji dotkniętej wielkim kryzysem, zmagającej się z rosnącym bezrobociem, ruchami faszystowskimi i zagrożeniem ze strony Niemiec. Cechuje je głęboki pesymizm, odrzucenie eskapistycznego charakteru i prostego optymizmu kina amerykańskiego oraz problem zawiedzonych nadziei, źle ulokowanych uczuć i egzystencjalnego cierpienia. Bohaterowie czarnego romantyzmu - przedstawiciele społecznych nizin ukazani w naturalistycznie oddanych realiach - to swoiści antybohaterowie: rozpaczliwie samotni, przegrani, skonfliktowani ze światem, zdeterminowani okolicznościami i własnym charakterem. Ich szczęście szybko mija, ustępując miejsca nieuchronnemu cierpieniu i wszechobecnemu złu. Filmy należące do nurtu zawdzięczają swój szczególny depresyjny liryzm poetycznym dialogom i wysmakowanej oprawie plastycznej.

Lekcja 4: Początki filmowego modernizmu

TAM, GDZIE ROSNĄ POZIOMKI | Smultronstället,
reż. Ingmar Bergman, Szwecja 1957, 91'

Wybitny bakteriolog (Victor Sjöstrom) w towarzystwie synowej Marianne podróżuje ze Sztokholmu do Lundu na swój jubileusz naukowy. Zwierzenia młodej kobiety, rozmowy autostopowiczów i kłótnia małżonków podwożonych przez bohaterów po wypadku samochodowym inspirują profesora do refleksji nad własnym życiem. Wraca też pamięcią do młodzieńczej utraconej miłości i rozbitego małżeństwa. Sugestywny sen o własnej śmierci oraz obecne i dawne oskarżenia bliskich, którzy widzieli w bohaterze egoistę i hipokrytę niezdolnego do emocjonalnego zaangażowania sprawiają, że starszy człowiek decyduje się otworzyć na innych i okazać im szczerą serdeczność.

Nagrodzony Złotym Globem i Złotym Niedźwiedziem na Berlinale film Ingmara Bergmana jest hołdem złożonym mistrzowi autora, wybitnemu aktorowi i reżyserowi, przedstawicielowi szwedzkiej szkoły filmowej. Scenariusz, inspirowany kinem Sjöstroma, charakteryzuje się nietypowym dla twórczości Bergmana ciepłem, optymizmem oraz silnie zakorzenionym w lokalnym kolorycie stylem opisu postaci i sytuacji. Reżyser nie podejmuje tu, jak w pozostałych swoich filmach, problemu milczącego Boga i niemożliwej do przezwyciężenia samotności. Przeciwnie - oferuje remedium na egzystencjalne cierpienie, którym jest porzucenie egoizmu, pogodzenie się z innymi i samym sobą, silna więź z przyrodą i całym otaczającym światem. Cały film opromienia zaś wielka rola Sjöstroma, jedno z największych osiągnięć aktorskich w historii kina.

SIÓDMA PIECZĘĆ | Det sjunde inseglet,
reż. Ingmar Bergman, Szwecja 1957, 96'

Pogrążony w głębokim kryzysie wiary, zatopiony w egzystencjalnych rozterkach rycerz Antonius powraca z wojen krzyżowych. Towarzyszy mu giermek Jöns, twardo stąpający po ziemi, spragniony cielesnych przyjemności. Gdy po Antoniusa nieoczekiwanie przychodzi Śmierć, rycerz proponuje jej szachowy turniej o własne życie. Kolejne rundy rozgrywki następować będą w trakcie podróży bohaterów przez spustoszoną zarazą prowincję. Spotkają na swojej drodze wiele symbolicznych postaci - skazaną za czary dziewczynę, pokutujących biczowników, prostych, radosnych kuglarzy, którzy wydają się uosobieniem Świętej Rodziny.

Ingmar Bergman, jeden z najwybitniejszych w historii autorów kina, stworzył film, który jest jednocześnie uniwersalną przypowieścią o sensie cierpienia, nieuchronności śmierci i tęsknocie za transcendencją oraz osobistym wyznaniem wychowanego przez protestanckiego pastora, boksującego się z Bogiem intelektualisty. Reżyser w sztafażu charakterystycznych dla średniowiecza motywów (dies irae, mit rycerstwa, danse macabre) opowiada o współczesnym zwątpieniu, lęku przed zagładą atomową, pociesze płynącej z życia we wspólnocie. Wciąż zakorzeniony w akademickim, teatralnym kinie klasycznym stawia trudne pytania charakterystyczne dla filmowego modernizmu, epoki refleksji nad egzystencją, której twórcy, zamiast bawienia widowni, decydują się dać świadectwo swym własnym refleksjom i poszukiwaniom.

WYBÓR FILMU MISTRZA POZOSTAWIAMY PAŃSTWU

Lekcja 5: Kontestacja

NOC ŻYWYCH TRUPÓW | Night of the Living Dead,
reż. George A. Romero, USA 1968, 96'

Brat i siostra przyjeżdżają na oddalony od siedzib ludzkich cmentarz, aby złożyć wieniec na grobie ojca. Zostają zaatakowani przez potwornie wyglądającego mężczyznę. Starcie przeżywa tylko dziewczyna. Oszalała ze strachu znajduje schronienie w stojącym na pustkowiu domu, gdzie do obrony przygotowuje się już zaradny, energiczny czarnoskóry mężczyzna. Szybko okazuje się, że napastników jest więcej i wszyscy oni to ożywione tajemniczą mocą zwłoki niedawno zmarłych.

"Noc żywych trupów", uważana za jeden z najlepszych horrorów w historii i arcydzieło niezależnego kina gatunkowego, jest jednocześnie interesującym świadectwem epoki, w której powstała. W osaczonym przez zombie domu chronią się przedstawiciele różnych grup i klas - konserwatywna rodzina z tchórzliwym, konformistycznym ojcem i nienawidzącą go żoną; para modnych, bezmyślnych młodych imprezowiczów, Afroamerykanin jako protagonista i pozytywny wzorzec męskości. Kultowy film George'a Romero, przez swój gorzki nihilizm i społeczną krytykę łamie schematy kina gatunkowego, a dzięki ekspresjonistycznym kontrastom światła i cienia, nietypowym kątom ustawienia kamery, ciekawie wykorzystanej ciasnej przestrzeni i oryginalnej, niepokojącej muzyce satysfakcjonuje także jako dzieło sztuki. Nastrój osaczenia, dojmującej samotności i głębokiego niepokoju czyni z apokalipsy zombie poręczną społeczno-egzystencjalną metaforę.