Daty i godziny projekcji:

Istnieje możliwość indywidualnego doboru terminów spotkań.

Cennik:

Bilet na jedno spotkanie: 18 zł

Karnet na pięć spotkań: 75 zł

Zgłoszenia:

Łukasz Adamowicz
tel: 694 888 375
e-mail: akademia@kinozklasa.edu.pl

Miejsca projekcji:

Kino Agrafka

GIMNAZJUM

ścieżka: Krótka historia filmu

Film jest rozrywką. Wychodząc z takiego założenia chcemy pokazać młodym ludziom, że kino pełne jest wartościowych propozycji, pomimo ich komercyjnego potencjału. Pragniemy zarysować historię kina, zbudowaną na momentach przełomowych. Historię, która sprowokuje młodych ludzi do poszukiwania własnych ścieżek w gąszczu kina światowego.

Lekcja 1: POCZĄTKI KINA I JEGO TWÓRCY | Arcydzieło kina niemego

BRZDĄC | The Kid,
reż. Charles Chaplin, USA 1921, 60'

Film, który zapoczątkował koniec tradycyjnego slapsticu, aby złożyć podwaliny pod rozwój zupełnie nowego kina. Z jednej strony film pełen typowych dla burleski gagów, z drugiej dramatyczna historia trampa, który bierze pod opiekę porzucone dziecko. Filmem tym Chaplin rozpoczął realizację filmów pełnometrażowych i na stałe zapisał się w historii kina.

Pokaz z towarzyszeniem muzyki na żywo w wykonaniu tapera będzie doskonałą okazją do wprowadzenia w arkany wiedzy o początkach kina.

Lekcja 2: ZŁOTA ERA KINA DŹWIĘKOWEGO | Klasyczna komedia

PÓŁ ŻARTEM, PÓŁ SERIO | Some like it hot,
reż. Billy Wilder, USA 1959, 130'

"Pół żartem, pół serio" to jedna z najlepszych komedii nie tylko epoki kina klasycznego, ale w historii kina w ogóle. Śmietanka amerykańskich aktorów z Jackiem Lemmon'em, Tonym Curtisem i Marylin Monroe na czele występuje w przezabawnej historii, w której to dwaj muzycy przebierają się w damskie ciuszki, aby uniknąć śmierci z rąk gangsterów.
Umiejscowienie akcji w niespokojnych latach 20. XX wieku - okresie rozkwitu jazzu, prohibicji i działalności mafii, inteligentne dialogi, błyskotliwy humor, szybkie tempo oraz doskonale wygrany pomysł qui pro quo to niezaprzeczalne atuty filmu Billy'ego Wildera. Ta niestarzejąca się pod żadnym względem komedia będzie pretekstem do krótkiego zarysu rozwoju kina dźwiękowego, pojęcia gwiazdorstwa oraz gatunków filmowych.

Lekcja 3: FRANCUSKA NOWA FALA | Przełomowe kino autorskie

400 BATÓW | Les quatre cents coups,
reż. François Truffaut, Francja 1959, 93'

Francuska Nowa Fala to nurt oznaczający nową jakość artystyczną w kinie, powstały pod koniec lat 50. XX wieku. Nagrodzony Złotą Palmą za reżyserię pełnometrażowy debiut Truffauta okrzyknięto na dwunastym Festiwalu Filmowym w Cannes objawieniem. Dopatrzono się w nim pełnej realizacji postulatów lansowanych przez młodych krytyków, redaktorów miesięcznika „Cahiers du Cinéma” (w tym oczywiście samego Truffauta), którzy przeciwstawiali się zachowawczemu, nastawionemu na wywoływanie prostych emocji, komercyjnemu „kinu papy”. Krytycy w mocnych słowach opowiadali się za kinem, któremu kształt od początku do końca nadaje reżyser i który ponosi za nie całkowitą odpowiedzialność. Film ma stać się autorską wypowiedzią - czemu miało służyć odwoływanie się do osobistych doświadczeń reżysera, korzystanie z naturalnych wnętrz i plenerów, swobodne operowanie technikami paradokumentalnymi.
„Czterysta batów” uznaje się za arcydzieło francuskiej Nowej Fali, a także za jeden z najwybitniejszych filmów o dzieciństwie w historii kina.

Lekcja 4: KINO KONTESTACJI | Spóźniony bunt

HAIR | Hair,
reż. Miloš Forman, USA 1979, 121'

Dwudziestoletni Claude Bukowski przyjeżdża z Oklahomy do Nowego Jorku na posiedzenie komisji wojskowej. Na swojej drodze spotyka czwórkę hippisów - przypadek sprawia, że zostaje z nimi na dłużej. Odkrywa świat nieznanych wartości i narkotycznych uniesień. Świat braterstwa, równości i tolerancji. Rozbrzmiewa „Era wodnika”.
Choć przeniesienie na ekran broadwayowskiego musicalu "Hair" było marzeniem Miloša Formana od momentu przybycia do Stanów Zjednoczonych w 1968 roku, przeciągające się trudności ze zdobyciem praw autorskich sprawiły, że udało mu się to dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych, kiedy głośne echa kontrkultury hipisowskiej zdążyły osłabnąć, a jej hasła - stracić na swej atrakcyjności. Nie straciły jednak na aktualności, gdyż sprzeciw wobec przemocy oraz pragnienie wolności (rozumianej szerzej aniżeli tylko prawo do wolnej miłości) tkwią w człowieku niezależnie od nastrojów czy idei danej epoki.
Film posłuży za przykład do rozważań na temat zmian w kinie na przełomie lat 60/70, które stały się symbolem początku końca tradycyjnych gatunków filmowych.

Lekcja 5: KINO WSPÓŁCZESNE | Poważny temat na wesoło

WSZYSCY ALBO NIKT | Nous trois ou rien,
reż. Kheiron, Francja 2015, 102'

Debiutującemu w roli reżysera stand-upowemu gwiazdorowi Kheironowi udało się dokonać niemal niemożliwego: przedstawić najbardziej dramatyczne wydarzenia z historii Iranu w komediowej tonacji, bez wykroczenia poza reguły dobrego smaku. W tym energetycznym, pełnym dobrej, płynącej prosto z serca siły filmie debiutant opowiada historię swoich rodziców. Młodzi, zaangażowani politycznie idealiści początkowo, z narażeniem życia, występują przeciwko reżimowi szacha Mohammada Rezy Pahlawiego – tylko po to, aby w okresie rządów ajatollaha Ruhollaha Chomeiniego pożegnać się z nadzieją na pokojową i demokratyczną realizację islamskich ideałów. Dysydenci są zmuszeni uciec do Francji, aby rozpocząć tam nowe życie.

Reżyser wciela się tu w rolę własnego ojca, co dodatkowo potęguje siłę oddziaływania i intymny kontekst całości. W oryginalnej i zabawnej narracji znajdziemy ducha nieśmiertelnej „Amelii” (2001) Jeana-Pierre’a Jeuneta, a w samej historii – szansę, aby spojrzeć z zupełnie innego punktu widzenia na losy Irańczyków. „Wszyscy albo nikt” to piękny i radosny film o szansie na budowę multikulturowego społeczeństwa.